سریال کار شماره. 860: مبادلات پیش فرض اعتباری و تغییر مکان ریسک اعتباری

ما از داده های مربوط به دارایی های گرانشی بدهی و مبادله پیش فرض اعتباری (CDS) استفاده می کنیم که به شرکتهای غیر مالی در بین سرمایه گذاران مالی مراجعه می کنند ، تا بررسی کنیم که چگونه CDS ریسک اعتباری را تغییر می دهد و اینکه آیا این باعث افزایش ریسک پذیری در سطح سرمایه گذار می شود. برای هدایت تحقیقات خود ، ما یک روش برای جدا کردن موقعیت های CDS بین سه استراتژی پیشنهاد می کنیم: پرچین ، حدس و گمان و داوری. در مجموعه داده های ما ، داوری حکایتی باقی مانده است. ما می دانیم که CD ها غلظت قرار گرفتن در معرض را کاهش می دهند ، زیرا Hedgers متمرکز ترین مواجهه خود را از بین می برد ، در حالی که دلالان بدهی CDS را جایگزین می کنند. CDS همچنین ریسک پذیری توسط دلالان را تسهیل می کند. به طور کلی ، CDS به دلیل تأثیر محدودی از استراتژی های محافظت در مقایسه با موارد سوداگرانه ، معیارهای ریسک نمونه کارها را افزایش می دهد.

مبادلات پیش فرض اعتباری ابزارهای مشتق هستند که بر ریسک فردی سرمایه گذاران تأثیر می گذارد. به جز چند سهم ، تحقیقات فعلی به دو دلیل در مورد پیامدهای توزیع مبادله پیش فرض اعتباری در ریسک اعتباری فردی سکوت می کند. اول ، CD ها یک بازی با مبلغ صفر در کل هستند و بازپرداخت ها صرفاً نقل و انتقالات در داخل سیستم مالی هستند. با این حال ، مشارکت های اخیر مانند GABAIX (2011) تأکید می کند که شوک های فردی ممکن است بر نتیجه کل تأثیر بگذارد. دوم ، عدم وجود داده های دانه ای در مورد مشتقات و دارایی های بدهی ، از این مطالعات جلوگیری کرده است.

در این مقاله ، ما از داده های سه ماهه گرانول در مورد بدهی و در معرض CDS توسط سرمایه گذاران فرانسوی در شرکتهای غیر مالی (NFC) و بانکهای منطقه یورو (EA) در NFC های فرانسوی استفاده می کنیم.[1] ما پاسخ های جدیدی را در مورد چگونگی قرار گرفتن در معرض سرمایه گذاران CDS در معرض ریسک اعتباری ارائه می دهیم. در اصل ، ما نشان می دهیم که CD ها ریسک نمونه کارها سرمایه گذاران را افزایش می دهند ، با تأثیر قوی تری برای فروشندگان و صندوق های سرمایه گذاری نسبت به بانک ها.

برای هدایت تحقیقات تجربی خود ، ما یک متدولوژی برای جدا کردن و توصیف استراتژی های سرمایه گذار با مرجع و دوره ایجاد می کنیم. این روش از علامت ، نسبت و زمان بندی بدهی و مواضع CDS همسان استفاده می کند. به طور گسترده سه انگیزه در پشت تجارت CDS وجود دارد: داوری ، پرچین و حدس و گمان. داوری ها موقعیت های توهین آمیز را در سی دی و بدهی به دست می آورند تا از اختلافات نسبی قیمت بهره مند شوند. همانطور که شکل 1 نشان می دهد ، این استراتژی حکایتی است و 2 ٪ از خریداران CDS (نوار قرمز تیره) و 0. 02 ٪ از فروشندگان CDS را نشان می دهد. Hedgers از CDS به عنوان یک محصول بیمه استفاده می کند تا میزان قرار گرفتن در معرض بدهی مربوطه ، چه در واکنش به شوک ها ، یا برای حفظ روابط وام. Hedging نشانگر 13 تا 19 ٪ خرید CDS (نوار قرمز) است که انواع دیگر خریدهای جبران کننده CDS به 8 ٪ اضافه می شود. سرانجام ، دلالان از CDS به عنوان یک مکان جایگزین برای تقویت قرار گرفتن در معرض بدهی یا به دست آوردن قرار گرفتن در معرض بدون نگه داشتن بدهی اساسی استفاده می کنند. توزیع استراتژی ها در حال حاضر حاکی از آن است که تأثیر CDS بر ریسک نمونه کارها فردی عمدتاً به استراتژی های سوداگرانه پیگیری شده ، میله های آبی و آبی روشن در شکل 1 بستگی دارد.

ما ابتدا متوجه می شویم که CD ها غلظت قرار گرفتن در معرض را کاهش می دهند ، به طوری که Hedgers CD را برای پوشش بزرگترین قرار گرفتن در معرض خود خریداری می کنند ، و دلالان در هنگام داشتن بدهی های اساسی نسبتاً کمی CD را می فروشند. با این حال ، از آنجا که Hedgers فقط بخش کوچکی از خریدهای CDS را نشان می دهد ، تأثیر آنها بر ریسک نمونه کارها کل متوسط است. به طور کلی ، CDS غلظت قرار گرفتن در معرض سرمایه گذاران را در بخش های سرمایه گذار کاهش می دهد ، همانطور که توسط شاخص Herfindahl-Hirschman (HHI) و ضریب جینی اندازه گیری می شود. استراتژی های سوداگرانه کوتاه و طولانی به این کاهش کمک می کنند ، در حالی که محافظت از آن به طور بالقوه به دلیل کاهش نسبت های محافظت در حاشیه فشرده نیست. تنوع ناشی از CDS همچنین ممکن است از زمان افزایش غلظت کشور و بخش تأثیر محدودی در تنوع بازده داشته باشد.

دوم ، ما بررسی می کنیم که آیا CDS سرمایه گذاران را در معرض خطر نسبی قرار می دهند. ما می دانیم که استفاده از CDS برای حدس و گمان کوتاه با ریسک مرجع برای بانک ها و صندوق های سرمایه گذاری افزایش می یابد. به همین ترتیب ، آنها خطرناک ترین مواجهه خود را برای محافظت از آن خاموش کردند ، که باید برای ریسک نمونه کارها آنها مفید باشد. عدم حساسیت نسبی فروشندگان به ریسک مرجع با نقش واسطه گری آنها در معاملات سازگار است و به جای اینکه آن را هدایت کند به تقاضا پاسخ می دهد. با این حال ، بانک ها و نمایندگی ها انگیزه فروش CD را با ریسک مرجع افزایش می دهند ، الگویی که ما برای بودجه مشاهده نمی کنیم. یکی از توضیحات مربوط به فروشندگان این است که تقاضای بیشتر برای محافظت از منابع ریسک پذیر در خطرات بالاتر ناشی از CDS فروش همتایان منعکس می شود. از آنجا که مزیت حاشیه بدهی با ریسک مرجع افزایش می یابد ، نتایج ما حاکی از آن است که بانک ها و فروشندگان انگیزه بالاتری برای بهره مندی از آن نسبت به بودجه دارند.

به طور کلی ، حسابداری برای CDS ممکن است تأثیر مبهم بر ریسک نمونه کارها داشته باشد. سرمایه گذاران ممکن است از CDS برای متنوع سازی قرار گرفتن در معرض خود در منابع استفاده کنند اما می توانند از آنها برای به دست آوردن قرار گرفتن در معرض منابع خطرناک استفاده کنند. در بخش آخر ، ما نشان می دهیم که CD ها به ریسک نمونه کارها بالاتر برای همه بخش ها تبدیل می شوند ، افزایش برای فروشندگان و صندوق های سرمایه گذاری قوی تر می شود. افزایش ریسک نمونه کارها با حدس و گمان استراتژی ها ، چه در طرف های طولانی و چه کوتاه ، هدایت می شود. استراتژی های پرچین آن را کاهش می دهد اما سهم کمی از استراتژی ها را نشان می دهد.

[1] منابع اصلی داده ها معاملات مشتق گزارش شده تحت EMIR از طریق DTCC ، دارایی های گرانول توسط بانکها (SHS-G) ، بیمه گذاران (SOLVENCY II) و صندوق های سرمایه گذاری (تیترهای OPC) است.